Στο μικρό μου το σπιτάκι
είχα ένα καναρινάκι,
τ’ αγαπούσα, μ’ αγαπούσε
και μου γλυκοκαλαηδούσε,
το ‘χα μες στην κάμαρά μου,
συντροφιά μου και χαρά μου.
Μα όπως το χάιδευα κάποιο πρωί
τ’ όμορφό μου καναρίνι,
πέταξε μέσα από τα χέρια μου
και μόνος έχω μείνει.
Το ξανθό μου το κανάρι,
τα χαράματα με χάρη
στο κεφάλι μου πετούσε
κι απ’ τον ύπνο με ξυπνούσε,
και με σήκωνε απ’ το στρώμα
και το τάιζα στο στόμα.
Μα όπως το χάιδευα κάποιο πρωί
τ’ όμορφό μου καναρίνι,
πέταξε μέσα από τα χέρια μου
και μόνος έχω μείνει.
Τέτοια ράτσα καναρίνι
δεν μπορεί να ξαναγίνει,
μες στα μάτια με κοιτούσε
και στο στόμα με φιλούσε,
με νανούριζε τα βράδια
με τραγούδια και με χάδια.
Μα όπως το χάιδευα κάποιο πρωί
τ’ όμορφό μου καναρίνι,
πέταξε μέσα από τα χέρια μου
και μόνος έχω μείνει.
