Ανήμερο και ήμερο,
σε δίλημμα εφήμερο θα ρίξω το μυαλό μου
μήπως φωτίσω τη στιγμή
και γίνει χάσμα η ρωγμή να δω το είδωλό μου.
Ακέραιο και στέρεο,
με κόσμο περιδέραιο το είναι μου σμιλεύουν
κι εγώ τρωτός καμαρωτός
και με ταχύτητα φωτός
«κοιτώ» που με δουλεύουν.
Δεν ήξερα δε γνώρισα και δε θυμάμαι πια
το βρέφος που έχω μέσα μου κρυμμένο
γελάστηκα και δώρισα σε μοίρα δανεικιά
μια σκέψη κι ένα σώμα ρημαγμένο
να ζήσω τώρα περιμένω
με ρότα προς το πουθενά.
Δεν ήξερα δε γνώρισα και δε θυμάμαι πια
το βρέφος που έχω μέσα μου κρυμμένο
Το νόημα εξόρισα κι ο έρωτας θηλιά
με θέλει με κορμί μεταλλαγμένο.
Ανήλιο προσήλιο
το κάθε μου κειμήλιο πλανιέται και αλλάζει,
και σαν στραφώ στον ουρανό
με ένα βουβό εσπερινό ο κόσμος με τρομάζει.
(επανάληψη)
Ακέραιο και στέρεο,
με κόσμο περιδέραιο το είναι μου σμιλεύουν
κι εγώ τρωτός καμαρωτός
και με ταχύτητα φωτός
«κοιτώ» που με δουλεύουν.
Δεν ήξερα δε γνώρισα και δε θυμάμαι πια
το βρέφος που έχω μέσα μου κρυμμένο
γελάστηκα και δώρισα σε μοίρα δανεικιά
μια σκέψη κι ένα σώμα ρημαγμένο
να ζήσω τώρα περιμένω
με ρότα προς το πουθενά.
Δεν ήξερα δε γνώρισα και δε θυμάμαι πια
το βρέφος που έχω μέσα μου κρυμμένο
Το νόημα εξόρισα κι ο έρωτας θηλιά
με θέλει με κορμί μεταλλαγμένο.
