Μου ‘χε χαρίσει δυο ραβασάκια,
και του ‘χα γράψει τόσα στιχάκια.
Για να ξεχνιέμαι συχνά τα διαβάζω
Κάθε που μες στη βολή μου κουρνιάζω.
Τα ‘χω κρυμμένα στο κομοδίνο,
τον πρώτο μου έρωτα τον έλεγαν Ντίνο.
Ύστερα ήρθανε κι άλλα αγόρια,
φορούσαν άρβυλα και πανωφόρια.
Ακούγανε Παύλο, διαβάζανε Γώγου,
δεν ήταν λάτρεις του διαλόγου.
Τα μανιφέστα τους στο κομοδίνο,
λέω να τα σκίσω, κι όλο τ’ αφήνω.
Τα εισιτήρια από συναυλίες
τα βοτσαλάκια απ’ τις παραλίες.
Φωτογραφίες με φιλενάδες,
άλλες αγγέλοι κι άλλες μαινάδες.
Tώρα κοσμούνε το κομοδίνο
που μου ‘χες φέρει απ’ το Πεκίνο.
Θ’ ανοίξω μια μέρα το πρώτο συρτάρι,
εκεί που ‘χω κλείσει τα “ναι” τα “μακάρι”
Θα καθαρίσω, θα βάλω μια τάξη
έρθεις δεν έρθεις θα είμαι εντάξει.
