Σ’ είδε που κρυφόκλαιγες μια φίλη σου
κι ήρθε και μου είπε το και το.
Ξέρω πως πικράθηκε τα χείλη σου,
μα να καταλάβεις σου ζητώ.
Παλάτια σου ’χα τάξει, Μαρικάκι,
μα βλέπεις δεν εγύρισ’ ο τροχός.
Συγχώρα με, συμπάθα με λιγάκι,
δεν φταίω που γεννήθηκα φτωχός.
Τη ζωή αλλιώς την περιμέναμε
κι όμως δεν αλλάζει ο Μανολιός.
Έβγαλε τα ρούχα του που ξέραμε
και τα ξαναφόρεσε αλλιώς.
