Να `χα μια πράσινη κλωστή
κι ένα χρυσό βελόνι
την ομορφιά να κένταγα
στης γης το μαύρο αλώνι.
Να σταματούσα τις βροχές
τα σύννεφα να διώξω
και να ζεσταίνω τις καρδιές
με το ουράνιο τόξο.
Να κένταγα για τα παιδιά
γαλάζια καλοκαίρια
με την ελπίδα ολάκερη
και την αγάπη ακέρια.
Και μέσα στα χαλάσματα
να ρίξω πάλι σπόρο
για τον δραπέτη της ζωής
και για τον οδοιπόρο.
Κι αν βγάλει φύλλα και καρπούς
θέλω να ‘ρθεις αδέρφι,
καινούργιο κόσμο να χαρείς
πάνω στη γη τη στέρφη.
Αχ να ‘χα πράσινη κλωστή
κι ένα χρυσό βελόνι
να ‘φερνα πάλι τη χαρά
στης γης το μαύρο αλώνι.
Να ‘φερνα πάλι τη χαρά
στης γης το μαύρο αλώνι.
