Υπάρχει ένα στρογγυλό και μυστικό αμόνι
που ‘χει ριζώσει αόρατο σε μαρμαρένιο αλώνι.
Κει πάνω αιώνες φτιάχνεται ανθρώπινη πυξίδα
που φέγγει και φωτοβολά σαν πρωινή αχτίδα.
Τη φτιάχνουν ναύτες ναυαγοί και μουσικοί του δρόμου.
Εξόριστοι που γλύτωσαν απ’ τον χιονιά του τρόμου.
Μικροί, μεγάλοι, άρχοντες με τρύπιο πορτοφόλι
της καταιγίδας ποιητές λαθρεπιβάτες όλοι.
Σε εξορία κοντινή ζουν απομακρυσμένοι,
αυτοί που έχουν τ’ όνομα “του κόσμου οι κολασμένοι”.
Μα κάπου κάπου έρχονται και σου χτυπούν την πόρτα,
με τ’ άνοιγμα η πυξίδα τους θα δείξει νέα ρότα.
Με του πολέμου τη βαφή την όψη τους γεμίσαν,
στο στήθος τους ζωγράφισαν εκείνα π’ αγάπησαν.
Αρματολοί και κρύβουνε σε σιωπηλά ταμπούρια,
την πείνα και τη δίψα τους σαν να ‘τανε κουμπούρια.
Σε εξορία κοντινή ζουν απομακρυσμένοι,
αυτοί που έχουν τ’ όνομα “του κόσμου οι κολασμένοι”.
Μα κάπου κάπου έρχονται και σου χτυπούν την πόρτα,
με τ’ άνοιγμα η πυξίδα τους θα δείξει νέα ρότα.
Υπάρχει ένα στρογγυλό και μυστικό αμόνι…
