Κάθε μέρα που περνά
η ζωή μας προσπερνά
ήλιος κόκκινος στη γρίλια
δε μας έκατσε η μπίλια.
Κάτι φίλοι στη γωνία
άνοιξαν γι’ αλλού πανιά
σαν κουρσάροι μπαρμπερίνοι
δίχως γάντζο και ασήμι.
Όποιος έκρυψε βαθιά του
το πιο όμορφο όνειρό του
τον δροσίζει η σκιά του
και κρατιέται απ’ το χορό του.
Στο νησί των πειρατών
θ’ ανταμώσουμε λοιπόν
ίδιοι αθώοι κι ίδιοι φταίχτες
σαν αντικρυστοί καθρέφτες.
Στο ‘να χέρι μου η τεκίλα
στ’ άλλο κάρβουνα αναμμένα
κι αν σου πουν πως μ’ είδαν τύφλα
πες τους το ‘κανα για σένα.
