Το μαύρο πιάνο σκονισμένο
μέσα στο σπίτι τ’ αδειανό
απ’ την αγάπη χτυπημένο
αιμορραγεί στο δειλινό.
Με πλήκτρα που έχουνε ρημάξει
και με σπασμένη την ουρά
αυτό το πιάνο με τρομάζει
πόσο μου μοιάζει τελικά.
Όταν τ’ αγγίζεις το μαγεύεις
και δίχως λέξεις του μιλάς
σαν ηλιαχτίδα τρεμοπαίζεις
και σ’ άγνωστες κορφές πετάς.
Κι όταν του δίνεσαι με πάθος
στην τελευταία τη στροφή
Θεέ μου, ζηλεύω κι είναι λάθος
που σ’ αγαπώ τόσο πολύ.
Το μαύρο πιάνο με τρελαίνει
με κάνει να παραμιλώ
κι είναι φορές που το λατρεύω
κι άλλες πολλές που το μισώ.
Ξεκούρδιστο, συννεφιασμένο
δίχως φροντίδα και αγκαλιά
αυτό το πιάνο με τρομάζει
πόσο μου μοιάζει τελικά.
Με τ’ άγγιγμά σου μόνο ανθίζει
με την ανάσα σου επιζεί
χωρίς εσένα δε χαρίζει
τη μελωδία στη ζωή.
Κι όταν του δίνεσαι με πάθος
στην τελευταία τη στροφή
Θεέ μου, ζηλεύω κι είναι λάθος
που σ’ αγαπώ τόσο πολύ.
