Ένα πλατάνι γέρικο στη ρεματιά φουντώνει
κι έχει ψηλό το φύλλωμα και το Θεό και το Θεό ανταμώνει,
και τα πουλιά που αγάπησαν, όταν βραδιάζει, πάνε,
κι απ’ το ψηλότερο κλαρί με το Θεό με το Θεό μιλάνε.
Πλάτανε, γέρο πλάτανε κι εγώ σαν τα πουλιά
στο φύλλωμά σου να ‘τανε, να έχω τη να έχω τη φωλιά,
για να ρωτάω το Θεό που θα βρω τα φτερά μου,
που θα βρω την αγάπη μου, που θα βρω τη χαρά μου.
Πες μου πλατάνι γέρικο με τα ψηλά τα κλώνια,
που μάθαν τα τραγούδια τους, να τραγουδάν να τραγουδάν τ’ αηδόνια,
τα μυστικά τους τα ‘μαθες και πες μου τα κι εμένα,
να γίνω αηδόνι της νυχτιάς, να τραγουδώ να τραγουδώ θλιμμένα.
Πλάτανε, γέρο πλάτανε κι εγώ σαν τα πουλιά
στο φύλλωμά σου να `τανε, να έχω τη να έχω τη φωλιά,
για να ρωτάω το Θεό που θα βρω τα φτερά μου,
που θα βρω την αγάπη μου, που θα βρω τη χαρά μου.
Που θα βρω τη χαρά μου, που θα βρω τη χαρά μου,
που θα βρω τη χαρά μου.
