Σ’ είδα μια μέρα να περνάς στο δρόμο μες στην πόλη,
δίπλα στη στάση παγωμένοι περιμέναν όλοι.
Βάδιζα άσκοπα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω
σαν κάποιος άνθρωπος που ο κόσμος θεωρεί χαμένο.
Σ’ είδα τυχαία να περνάς με το ποδήλατο σου,
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να είν’ δικός σου.
Αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει
μοιάζει ο παράδεισος με δρόμο που σε σένα φτάνει.
Μοιάζει σαν να `ρθες από κάποιο ουρανό του νότου,
σαν κάποιος άγγελος που έψαχνε το διάβολο του.
Αφού ακόμη και ένας άγγελος λυπάται μόνος
μπορεί γι’ αυτό να σ’ έχει φέρει εδώ μπροστά μου ο δρόμος.
Σ’ είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατο σου,
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να είν’ δικός σου.
