Θολό ποτάμι και βαθύ
τους κόσμους μας χωρίζει.
Παλάτια σκέψου πριν διαβείς,
η μοίρα μου δε χτίζει.
Απ’ τη δική μου τη μεριά
ο ήλιος δε φωτίζει.
Και μοναχά η φτώχεια μου
θα σε καλημερίζει.
Μα αν σε φοβίζει ο ποταμός
και το μεγάλο βάθος,
αλίμονο σε μένανε
που σ’ αγαπώ με πάθος.
