Μες στην καρδιά του φτερουγίζει η ελπίδα
κι έχει της μάνας την ευχή στη θύμησή του,
μα δεν ακούει προσευχές η καταιγίδα
κι έτσι ποτέ δε θα γυρίσει στο νησί του,
μα δεν ακούει προσευχές η καταιγίδα
κι έτσι ποτέ δε θα γυρίσει στο νησί του.
Άει καρδούλα μου κι αγάντα,
τι σου έμελλε να δεις,
αγνοούμενοι σαράντα
κι επιζήσαντες, ουδείς,
αγνοούμενοι σαράντα
κι επιζήσαντες, ουδείς.
Καθώς του πέλαγου ο δαίμονας ζυγώνει
και το καράβι σαν στοιχειό ανεμοδέρνει,
η παγερή φθινοπωριά το μαστιγώνει
και κάθε κύμα της αργά το βυθογέρνει,
η παγερή φθινοπωριά το μαστιγώνει
και κάθε κύμα της αργά το βυθογέρνει.
Άει καρδούλα μου κι αγάντα,
τι σου έμελλε να δεις,
αγνοούμενοι σαράντα
κι επιζήσαντες, ουδείς,
αγνοούμενοι σαράντα
κι επιζήσαντες, ουδείς.
