Άσε να μπει λιγάκι φως σ’ αυτό το σπίτι,
τόσα μερόνυχτα που έμενε κλεισμένο.
Όσοι το βλέπανε το λέγαν στοιχειωμένο,
πετάγαν πέτρες να του σπάσουν το φεγγίτη.
Κάτι Τρίτες που τα βράδια ήτανε κρύα,
τους τρόμαζε κι εκείνο τρομαγμένο
έτσι όπως του `χανε στην πόρτα καρφωμένο
ένα μεγάλο σιδερένιο δεκατρία.
Άσε να μπει λιγάκι φως μες στην ψυχή μου,
αυτή η πόρτα ήταν για χρόνια σφραγισμένη,
πίσω της πάγωνε, κρυβόταν φοβισμένη,
παραδομένη στο σκοτάδι η ζωή μου.
Μην τη φοβάσαι την αράχνη που `χει φράξει
τόσα παράθυρα που κάποτε κοιτούσαν
έξω στο δρόμο τους ανθρώπους που περνούσαν,
μη με ρωτάς που το `χει βρει τόσο μετάξι.
Άσε να μπει λιγάκι φως σ’ αυτό το σπίτι,
τόσα δωμάτια, τόσα χρόνια τόσο άδεια,
γέμισε ο χρόνος τους καθρέφτες του σημάδια,
γέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη.
Ποιος να `χει τώρα το κλειδί; Πού να το κρύβει;
Σε ποιού χαμένου πηγαδιού τη μαύρη κοίτη;
Ποιος να `ναι αυτός που τόσο επίμονα κοιτάζει
μέσα απ’ το δάσος σ’ αυτό το σπίτι;
Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου,
άπλωσε σ’ ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου,
μπορεί να έμενες παλιά εδώ θυμήσου,
νομίζω σ’ έχω ξαναδεί στα όνειρα μου.
