Πίνω στην υγειά της μοναξιάς
πίνω τη φωτιά της ξεροσφύρι
πίνω και γυρίζω σαν βοριάς
εδώ στης απονιάς το ακρωτήρι.
Το σώμα μου αετού ήταν φωλιά
τα μάτια μου διαβάζαν το σκοτάδι
μα η ψυχή μου απόψε ξεκινά
για τα πικρά δωμάτια του Άδη.
Πίνω στην υγειά κάποιας καρδιάς
που ήταν όμως χάρτινο φεγγάρι
πίνω και πηγαίνω όπου με πας
πίνω και για σένανε βαρκάρη.
Το σώμα μου αετού ήταν φωλιά
τα μάτια μου διαβάζαν το σκοτάδι
μα η ψυχή μου απόψε ξεκινά
για τα πικρά δωμάτια του Άδη.
