Πέτρα ψωμί δεν έφαγες, βούρκο νερό δεν ήπιες
στις λάσπες δεν περπάτησες ποτέ με σόλες τρύπιες.
Στρώμα δεν έκανες τη γη και σκέπασμα τα χιόνια
ούτε την πείνα αδερφή στα ματωμένα χρόνια.
Μα εγώ σ’ έκανα ταίρι μου
μητέρα των παιδιών μου
της ζήσης χρυσαστέρι μου
στίχους των τραγουδιών μου
κι όσο αναπνέω, όσο κι αν ζω
θα σε λατρεύω, θα σ’ αγαπώ.
Τα γράμματα δεν τα ‘μαθες στου δρόμου το σχολείο
και της ζωής δε διάβασες το απέραντο βιβλίο.
Τους ώμους σου δεν λύγισε το βάρος της ευθύνης
ούτε τα μάτια σου έκαψε δάκρυ ευγνωμοσύνης.
Μα εγώ σ’ έκανα ταίρι μου
μητέρα των παιδιών μου
της ζήσης χρυσαστέρι μου
στίχους των τραγουδιών μου
κι όσο αναπνέω, όσο κι αν ζω
θα σε λατρεύω, θα σ’ αγαπώ.
