Τον δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ,
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
ψυχή να μη βρίσκω και πάντα να μπλέκω,
σε κόσμο τυφλό και βουβό
Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά,
κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβησμένα,
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα,
και κάτω γυναίκα καμιά.
Ε, ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο σ’ αγνώριστη χώρα
δε θα ‘χω λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη, αγάπη από ‘σε να χαθώ,
δε θα ‘χω λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη, αγάπη από ‘σε να χαθώ.
