Ο θάνατος μας γνέφει προς το βράδυ
Κι η κοπελιά φοβάται το σκοτάδι
Μαζί της έν’ αγόρι δίχως στόμα
Που θάβει κάθε φράση του στο χώμα
Δεν ξέρει τι να πει γι’ αυτό που νιώθει
Και τον χτυπούν, βαθιά κρυμμένοι πόθοι…
Ο άνθρωπος πουλί ξυπνά τις νύχτες
Και σταματά των ρολογιών τους δείχτες
Αφήνει λίγο χρόνο στο φεγγάρι
Προσφέροντας στιγμές σ’ ένα ζευγάρι
Κι αρχίζει να χορεύει στις πλατείες
Γυρεύοντας χαμένες πολιτείες;
Το ντροπαλό παιδί σκαρώνει στίχους
Μήπως μπορέσει και διαβεί τους τοίχους
Θυμάται μια κοπέλα ή μια κουρτίνα
Και κλαίει για να σπάσει τη ρουτίνα
Μα σύντομα ξυπνάνε οι δικοί του
Και σπάνε με ορμή την άρνησή του…
Ξυπνώ κι εγώ, κοιτάζω το ταβάνι
Και σκέφτομαι όσα δεν έχω κάνει
Ντύνομαι αργά και σκίζω τις εικόνες
Παραπατώ σ’ ατέλειωτους χειμώνες
Μαδάω τη μνήμη σαν μικρό λουλούδι
Τελειώνει η νύχτα, αρχίζει το τραγούδι.
