Στην Ομόνοια πηγαίνεις νύχτα ώρα δύο
και τηλέφωνο με παίρνεις να ξεσηκωθώ,
υποφέρεις λες για μένα και το ξενυχτάς
να τη κάνω ψώνιο τάχα ότι μ’ αγαπάς
Πέφτει το φεγγάρι σαν χλωμό κερί
στο δωμάτιο μου και με τυραννεί,
πέφτει το φεγγάρι το αλαργινό
κι ένα παραθύρι μένει σκοτεινό
Πάρε το στρατί το ίσιο και το λογικό
κι έλα χτύπα τη καρδιά μου να συγκινηθώ,
παίξε το χαρτί για μένα και για το παρόν
κι άσε πια τα περασμένα και το παρελθόν
