Κάθισα κι απόψε μοναχή μέσα στη νύχτα
κι αφουγκράστηκα τα λόγια που συνθέσανε στα χρόνια
μια ηχώ που παραμένει μουσική και ανασαίνει
Στα τραγούδια που αγαπάμε κάθε βράδυ που πονάμε
Στα τραγούδια που μα πάνε σ’ όλα αυτά που δεν ξεχνάμε
σαν καράβια σε ταξίδια στα δικά μας πανηγύρια.
Άκουσα απ’ τους στίχους τη δική μου ιστορία
και θυμήθηκα ανθρώπους σ’ άλλους χρόνους σ’ άλλους τόπους
Ένα “αχ” που μας σκοτώνει
Ένα “αχ” που μας λυτρώνει
του έρωτά μας την αλήθεια
της αγάπης τα φεγγάρια
και του πάθους τα σκοτάδια
Η σκληρότητα του Άδη
και το πιο γλυκό σου χάδι
στα τραγούδια που είν’ αστέρια
στα τραγούδια που είν’ μαχαίρια.
