Δεν μπορώ ν’ ακούσω τη φωνή μου πια,
θέλω να φωνάξω αλλά μιλάω πνιχτά,
μια φορά όλα θα `ναι μαγικά,
σαν να ζεις, σαν να φεύγεις μακριά…
Τότε θα μπορώ να περπατάω στο φως
κι όταν σ’ αντικρίσω θα `μαι πια τυφλός
ο βυθός, ένας κόσμος μαγικός,
σκοτεινός, στοιχειωμένος, μυστικός…
Πάψε πια να καις σαν φωτιά
άσε με να δω καθαρά, ξάστερα
(σειρήνες, στη λίμνη, να παίζουνε)
στο βυθό, στη χαρά…
(ο πόνος, ο χρόνος, τ’ αστέρια, ναι…)
Σπίτι μου είναι τώρα ο βυθός ξανά,
πνίγηκε ο χρόνος κάτω στα βαθιά,
μια φορά όλα θα `ναι μαγικά,
σαν να ζεις σαν να φεύγεις μακριά…
Πάψε πια να καις σαν φωτιά
άσε με να δω καθαρά, ξάστερα
(σειρήνες, στη λίμνη, να παίζουνε)
στο βυθό, στη χαρά…
(ο πόνος, ο χρόνος, τ’ αστέρια, ναι…)
Ο βυθός, ένας κόσμος μαγικός,
σκοτεινός, στοιχειωμένος, μυστικός.
