Κι όταν μου φύγεις πως θ’ αντέξω
να ξαναπάω να ξαναπαίξω
παιχνίδια ασπρόμαυρα
χωρίς εσένα πως θα ζήσω
τώρα που μ’ άνοιξες το γκρίζο
να δω τα χρώματα;
Δεν είναι ο κόσμος πουθενά
πιο τρυφερός απ’ το δικό σου ροζ
πιο απαγορευμένος
κι από το μοβ σου πιο θλιμμένος
Κι εγώ βαθιά μες το φιλί σου
στο λαμπερό πορτοκαλί σου
είδα το κάψιμο
ό, τι ξεχνάς δε σε ξεχνάει
σκιά σκουριάς και προχωράει
πάνω στο πράσινο
Κοιμήσου κι αύριο θυμήσου
πόσο μακριά στο θαλασσί σου
εγώ ταξίδεψα
Εγώ τον αναστεναγμό σου
μέσα στο χρυσοκόκκινό σου
ηλιοβασίλεψα
Δεν είναι ο κόσμος πουθενά
πιο τρυφερός απ’ το δικό σου ροζ
πιο απαγορευμένος
κι από το μοβ σου πιο θλιμμένος
