Πρωί πρωί που ξεκινώ
χαμογελώ στον ουρανό
χαμογελώ στους γείτονες
καθώς τους προσπερνάω
Κι όταν θα ‘ρθει το δειλινό
στο σπίτι μου το σκοτεινό
πάλι με το χαμόγελο
μ’ αρέσει να γυρνάω
Κι έμαθα με χαμόγελο
τη φτώχεια να περνάω
Σκληρή κι αν είναι η δουλειά
τη βγάζω με ψωμί κι ελιά
κι έμαθα το χαμόγελο
απ’ της ζωής την πείρα
Και δε με νοιάζει μια σταλιά
που ‘ναι τα ρούχα μου παλιά
γιατί εγώ τη φτώχεια μου
απόφαση την πείρα
Κι βλέπω με χαμόγελο
και τη σκληρή μου μοίρα
