Μια νυσταγνένη καλημέρα
κι ένα φιλί ευωδιαστό
ξαπλώνουν λίγο παραπέρα,
πλάι στο χουζούρι το μικρό.
Μια σπιθαμή ήλιος τρυπώνει
και τα σκουντάει και τα δυο,
μα το μικρούλι το χουζούρι
δε θέλω, λέει, να σηκωθώ.
Αχ, νυσταγμένο μου χουζούρι
πάλι κοιμήθηκες αργά,
ώρα ν’ ανοίξεις τα ματάκια,
άλλη μέρα ξεκινά.
Το πουπουλένιο μαξιλάρι
βγάζει ένα τόσο δα φτερό,
που σαν πλαγιάζει το κεφάλι
τ’ αρχίζει στο γαργαλητό.
Και ξεπηδάει ένα γελάκι,
ένα πνιχτό, μικρό γελάκι
και ένα γλυκό παραπονάκι
από εκείνη που αγαπώ.
Αχ, νυσταγμένο μου χουζούρι
πάλι κοιμήθηκες αργά,
ώρα ν’ ανοίξεις τα ματάκια,
άλλη μέρα ξεκινά.
Κάτω απ’ τη μάλλινη κουβέρτα,
μες στων ονείρων τη φωλιά,
λίγο τεντώνει τα χεράκια
και πάλι μπρούμυτα γυρνά.
Για δε μ’ αφήνετε επιτέλους
να κοιμηθώ κι εγώ λιγάκι;
Δεν έχουν πέσει τίτλοι τέλους
στου ύπνου μου το ταξιδάκι!
