Απ’ τη σιωπή ως την κραυγή, ελάχιστη απόσταση,
μία ρωγμή και ξαφνικά γίνεται ο θόλος θρύψαλα
πέφτει κομμάτια τώρα εμπρός σου ο παλιός ο ουρανός,
λένε πως έχεις πυρετό, ψάχνουν να βρούνε το σφυγμό σου
Είσαι ήδη μακριά, τόσο κοντά, τόσο κοντά.
Από τη γη στον ουρανό σε ένα δευτερόλεπτο,
μες στον αιώνα μιας στιγμής μπορείς πια γύρω σου να δεις
όλα όσα μοιάζαν μακρινά και δυνατά τ’ αδύνατα,
βράζει αφρισμένος τώρα εντός σου απέραντος ωκεανός
σε παρασέρνει μακριά, τόσο κοντά, τόσο κοντά.
Όσα ο χρόνος δεν μπορεί λένε τα φέρνει η στιγμή
κι ότι ο κόσμος είναι αυτός που είναι, ζήτημα δικό σου
αν θα βουτήξεις στα βαθιά ή αν θα κοιτάς από μακριά
Έτσι κι αλλιώς ούτε κι εγώ ξέρω πως βρέθηκα εδώ
σ’ αυτή την άβυσσο μπροστά, τόσο κοντά, τόσο κοντά.
Όσα ο χρόνος δεν μπορεί λένε τα φέρνει η στιγμή
κι ότι ο κόσμος είναι αυτός που είναι, ζήτημα δικό σου
αν θα βουτήξεις στα βαθιά ή αν θα κοιτάς από μακριά,
Έτσι κι αλλιώς ούτε κι εγώ ξέρω πως βρέθηκα εδώ
σε τόσα βλέμματα μπροστά, τόσο κοντά, τόσο κοντά.
