Όσο πάει και λιγότερο με νοιάζει
που να είσαι, τι να κάνεις, πως περνάς.
Το κατάλαβα και πια δε με πειράζει
που με ξέχασες και δε με αγαπάς.
Όμως μου περνάει απ’ το μυαλό μου πότε πότε:
Αχ και να `σουνα εδώ όπως και τότε.
Τότε που για μένα μόνο ζούσες
τότε που τρελά με αγαπούσες
τότε που με ξύπναγες τα βράδια
και το σπίτι γέμιζε με χάδια.
Όσο πάει και λιγότερο με νοιάζει
που μονάχη μου ξανά θα κοιμηθώ.
Δε σε σκέφτομαι την ώρα που βραδιάζει,
δε μου λείπεις το πρωί, δε σε ζητώ.
Όμως μου περνάει απ’ το μυαλό μου πότε πότε:
Αχ και να `σουνα εδώ όπως και τότε.
Τότε που για μένα μόνο ζούσες
τότε που τρελά με αγαπούσες
τότε που με ξύπναγες τα βράδια
και το σπίτι γέμιζε με χάδια.
