Σε τυραννά η πανσέληνος σε παίρνει μακριά
και τρομαγμένος σέρνεσαι μόλις ο ήλιος δύσει
του χθες ανοίγουν οι πληγές γυρεύουνε πιοτά
κάθε που η νύχτα έρχεται στα μαύρα να σε ντύσει
Τα καλοκαίρια μοναχός πλανιέσαι στα νησιά
σ’ καβούκι κρύβεσαι απ’ όποιον σ’ αγαπήσει
όταν αρχίζουν οι βροχές η πόλη σε ζητά
μες στον ιστό της μπλέκεσαι σε άγριο μεθύσι
Κοίταξε την πανσέληνο το γέλιο σου ζητά
την όψη σου ο ουρανός σαν άστρο θα φωτίσει
θα σου γλυκάνουν τις πληγές του χρόνου τα φιλιά
που τάζουν πως θα αναστηθεί όποιος πολύ αγαπήσει
