Προχτές μου τάπες στα κρυφά στου φεγγαριού τη δύση
ότι ο κόσμος σ’ έστειλε για πάντα φυλακή
μου ‘πες το ξέρεις δε θα ‘ρθει κανείς να σε ζητήσει
στ’ άσυλο σ’ όποιον το ζητάει της πρέζας να κρυφτεί,
είναι βαρύ τ’ αντάλλαγμα σ’ όποιον δε λησμονήσει
την άδυτή της αγκαλιά που ‘χε παλιά ριχτεί.
Μου χαμογέλασες πικρά και μου ‘πες δε θ’ αργήσει
με βλέμμα μαύρο σύννεφο που κρύβει το πρωί
πως ξέρεις πόρτα που κανείς δεν τόλμησε ν’ ανοίξει
και σ’ άλλη φωτεινή τροχιά για πάντα θα χαθείς.
