Με όσα βρήκα φυλαχτά
πάνω σου περασμένα
με τόσες κρύες θάλασσες
τα μάτια σου πλεγμένα.
Θέλω να πάρω πάνω μου
όλη τους την ευθύνη
για όσα χρόνια είδανε
να φεύγουνε σαν σμήνη.
Θυμάσαι όλες τις βραδιές
που μοιάζαν μεσημέρια
και ιστορίες που έζησες
και σου ‘μειναν στα χέρια.
Για κάτι δράκους που παλιά
τρώγαν φιλιά να ζήσουν
και για του χρόνου τα σκυλιά
που όλους θα μας νικήσουν.
Κι εγώ που θέλω απ’ τη ζωή
τα πάντα κι άλλο τόσο
δε βρίσκω κάτι ακριβό
τώρα πια να σου δώσω.
Μόνο αυτό που κυνηγά
το άρρωστο μυαλό μου
έτσι κι αλλιώς δεν ήτανε
και δε θα ‘ναι δικό μου.
