Ξέμεινα χαμένος σ’ ένα έγχρωμο μεθύσι,
κρύβω τον καημό μου στα γυαλιά που μ’ έχουν κλείσει.
Ζόρικη πληγή στην καρδιά,
πως να χειριστώ τη βραδιά.
Μες στην ομίχλη που περνώ
τούνελ με πάνe στον γκρεμό,
φώτα, σειρήνες και καπνός,
στου ίλιγγου το πλάνο,
τρέχω, μα δε σε φτάνω.
Χώμα διψασμένο κι αφανέρωτο φεγγάρι,
με τραβούν οι δρόμοι κι οι σκιές που σ’ έχουν πάρει.
Ζόρικη πληγή στην καρδιά,
πως να χειριστώ τη βραδιά.
Μες στην ομίχλη που περνώ
τούνελ με πάνe στον γκρεμό,
φώτα, σειρήνες και καπνός,
στου ίλιγγου το πλάνο,
τρέχω, μα δε σε φτάνω.
