Στο ‘πα και το ’66 ένα βράδυ βροχερό
θα ‘μαι μακριά σου τότε που θα ψάχνεις για γιατρό
για γιατρό, για δικηγόρο να σου δώσουνε γραμμή
κάτι θα λαλεί στο χώρο τούτη φταίει για το παιδί
Στο Βαρδάρη και στη Βάθη, στου Συγγρού και στου Ψειρή
οι καλύτεροι μου φίλοι λιώνουνε σαν το κερί
και βαθιά μέσα στα χόρτα ανασαίνει ένα παιδί
βάζω το κλειδί στην πόρτα, κλείνω την καταπακτή
Στο ‘πα και το ’66 με τραγούδια βραχνιασμένα
είσαι σχήμα του θανάτου δεν μπορείς χωρίς εμένα
δίχως το δικό μου φόρο είσαι στείρα και μουγκή
στον ομφάλιο σου λώρο μια μαμή ακροβατεί
Κι από πάνω φέγγουν φώτα, οι χειρούργοι έχουν δουλειά
σ’ αγαπώ όπως πρώτα και ορμάω στα σκαλιά
και ορμάω στο μονοπάτι, κουκουρίκου ο πετεινός
αν στραφώ να γίνω αλάτι και να μη χαρώ το φως
