Μέσα μου μια πόρτα ανοίγει
ξυπόλητη κινάει να φύγει η ψυχή
στ’ όνειρο μακρυά.
Μια γραμμή στην άμμο κάνει
μακρυά κι αργεί το καραβάνι δροσιά
κάποτε να βρει.
Θάλασσα κι ούτε ένα κύμα δεν γύρισε
δεν είπε κρίμα που πάει
όπου πάει η ζωή.
Στ’ άγνωστο που δυναμώνει σαν άνεμος
μια ελπίδα μόνη στεριά
κάποτε να δει.
