Τρεις καλόγηροι κρητικοί
κι οι τρεις που τ’ Άγιον Όρος
καράβι αρματώσανε
να πάνε για την Κρήτη
κι ο ναύτης τους αρρώστησε
στου καραβιού την πλώρη
δεν έχει μάνα να τον κλαίει
κύρη να τον λυπάται
μητ’ αδερφό, μητ’ αδερφή
να τον μοιρολογάται.
Τον κλαίν’ η νύχτα κι η αυγή
τ’ άστρι και το φεγγάρι
τον κλαίει κι ο καπετάνιος του
‘τι είν’ ο καλός του ναύτης
“σήκω μικρό ναυτόπουλο
σήκω ακριβέ μου ναύτη
να κουμπασάρεις τον καιρό
να πάμε για την Κρήτη”
“μα εγώ σας λέγω δεν μπορώ
κι εσείς μου λέτε σήκω
πιάστε με δυο να σηκωθώ
και τρεις για ν’ ακουμπήσω
και φέρτε και τη χάρτα μου
με τ’ αργυρό κουμπάσο
να κουμπασάρω τον καιρό
να πιάσουμε λιμάνι
να βγουν οι ναύτες για νερό
κι ο μάγειρας για ξύλα
και τα μικρά ναυτόπουλα
να σκάψουν ένα λάκκο
να μη τον σκάψουνε βαθύ
κάτω στο περιγιάλι
να τον χτυπάει η θάλασσα”.
