Κάτω από το έρημο το χωριουδάκι,
τρεχαντήρι τ’ άλλο πρωί
άραξε χαρούμενο στο λιμανάκι
και το περιγιάλι ήταν όλο ζωή
Κι εγώ που του κόσμου η απονιά
με κάνει να χάσω,
τόσα όνειρά μου παλιά
ήρθα να ρεμβάσω
Μέσα στου χωριού μου τη μοναξιά
ίσως και ξεχάσω
Στάθηκα η φτωχή
κι είπα μοναχή
Άσπρο πουλί τρεχαντήρι
πούθε μας ήρθες γοργό;
Ποιον έχεις καραβοκύρη;
Πού πας στερνά από δω;
Ποιος ξέρει τι σε προσμένει
στου κόσμου κάποια γωνιά.
Έχεις κι εσύ μοίρα γραμμένη
επάνω στα μαλλιά.
Τρεχαντήρι έχε γεια.
