Το μονοπάτι που ‘βγαζε στα πλούτη και στη φήμη,
αυτό που πήρανε πολλοί της τύχης κυνηγοί,
ανάποδα το πέρασε λυράρης σαν αγρίμι και ήταν,
φαίνεται, γραφτό χαΐρι να μη δει.
Το μαύρο ήταν πρόβατο για όλους στο χωριό του
και τον φωνάζαν ρέμπελο, λοξό και ραχατλή,
στιβάνια μαύρα φόραγε, μα πρόβατο δεν ήταν,
μον’ ήταν λύκος άγριος κι αδέσποτο σκυλί.
Αντάρτης και αδούλωτος κι αγύριστο κεφάλι,
το στόμα του σαν άνοιγε, βροντές και κεραυνοί,
σταράτα λόγια και μεστά και πείσμα απ’ ατσάλι
και μια λαχτάρα για φευγιό και λεύτερη ζωή.
Τις νύχτες άστρα μέτραγε και σκάρωνε στιχάκια,
φτηνό ταμπάκο μάσαγε, κοιμόταν καταγής,
με τον σουγιά του σκάλιζε σε ριζιμιά χαράκια
και με τον νου ταξίδευε στα πέρατα της γης.
Τον έρωτα, τον θάνατο, τους μύθους,
την αλήθεια τραγούδαγε και έπνιγε μεράκια στο κρασί,
οι φίλοι του, πλανόδιοι κι αυτοί στα πανηγύρια,
τον κόσμο να αλλάξουνε παλεύανε μαζί.
Ποτέ δεν ήταν εύκολο ο κόσμος να αλλάξει,
ο τροβαδούρος το ‘ξερε, ποιος όμως να του πει,
πως μόνο με τη λύρα του μπορούσε να χαράξει τον δρόμο
που θ’ αντάμωνε αδέρφια στην ψυχή.
Στα μέρη που βολόδερνε και στεριωμό δεν είχε,
τους γρίφους δεν τους έλυσε, δε βρήκε θησαυρούς,
βαθιά πολύ σαν έσκαψε τον εαυτό του βρήκε
και μίλησε μες στις καρδιές, σε δύσκολους καιρούς.
