Την αντάμωσα ένα βράδυ στην Αθήνα
και μεθύσαμε απ τα πρώτα τα φιλιά
ήταν γλυκιά ήταν ωραία ήταν τσαχπίνα
και είχε μια τρελή τσιγγάνικη ομορφιά, αααα
που μου κρατάει σκλάβα χρόνια την καρδιά
Ήταν η τρέλα μου, ήταν η ζήλια μου η μεγάλη
που κομματιάσαν την καλή της την καρδιά
και μια βραδιά μες ‘το μεθύσι της, στην παραζάλη
πήρε τα μάτια της και χάθηκε μακριά
και από τότε δεν τη ξαναείδα πια
Είμαι ένοχος, παραδέχομαι, εγώ φταίω
που σαν τύραννος της εφέρθηκα, σκληρά
και μια ζωή θα τυραννιέμαι και θα την κλαίω
χωρίς να βρω ποτέ καμιά παρηγοριά
Θα τη ζητώ, δε θα την βρίσκω πουθενά
