Τ’ αστέρια τρεμοσβήνουν στ’ ακροβόλι του νοτιά
η θλίψη που’χω γύρω είναι θάλασσα πλατιά
και μόνη ελπίδα μου σαν κάθε καλοκαίρι ψάχνω στο γυαλό
και να σε βρω παρακαλώ
Τώρα γυρίζω στο παλιό ακρογιάλι
να σε δω θέλω πάλι να σε βρω παρακαλώ
στη ζεστή σου αγκάλη να βρεθώ θέλω πάλι
να σε βρω παρακαλώ
Παλάτια πια δε χτίζω όπως πριν στην αμμουδιά
δεν βγαίνει το φεγγάρι σκοτεινή μένει η βραδιά
και κάθε ελπίδα μου σαν κύμα αφρισμένο
σβήνει στο γιαλό κυλά το δάκρυ μου θολό
Τώρα γυρίζω στο παλιό ακρογιάλι
να σε δω θέλω πάλι να σε βρω παρακαλώ
στη ζεστή σου αγκάλη να βρεθώ θέλω πάλι
να σε βρω παρακαλώ
