Είπα πως όλα έχουνε κάποιο τέλος
και δε μίλησες
έγειρες το κεφάλι κι ήσουν τρομαγμένη
και με φίλησες.
Τσιγάρο ζητάς ν’ ανάψεις
μα πάλι κάθισες
και προσπάθησες να γελάσεις
όμως δεν κράτησες
και μου δάκρυσες.
Τώρα κλαις όμως είν’ αργά
είν’ ανώφελο πια το δάκρυ σου
και μόνη να δεις τα λάθη σου.
Τώρα κλαις όμως είν’ αργά
στο `χα πει πως αλλιώς δε γίνεται
η καρδιά φυλακή δε κλείνεται.
Κράτησα τη καρδιά μου όσο μπορούσα
όμως ράγισε
χρόνια όλα τα λάθη σου συγχωρούσα
μα δεν άξιζε.
Και τώρα που ο χρόνος κλείνει
πληγές που άνοιξες
την αλήθεια που σε πονάει άλλο δεν άντεξες
και μου δάκρυσες.
Τώρα κλαις όμως είν’ αργά
είν’ ανώφελο πια το δάκρυ σου
και μόνη να δεις τα λάθη σου.
Τώρα κλαις όμως είν’ αργά
στο `χα πει πως αλλιώς δε γίνεται
η καρδιά φυλακή δε κλείνεται.
