Τα χρόνια μου τα μέτρησα να βρω
το πέρασμα της γης το ιερό,
η αλήθεια εμπρός μας περνά,
κι όποιος την αγγίζει πονά.
Τώρα ξέρω πως κυνηγώ
μίας σβηστής φωτιάς τον καπνό.
Στους κήπους με τα δέντρα τα νεκρά,
της Κυριακής ρωτάω τα παιδιά.
Τώρα ξέρω πως θ’ ακουστεί
μες τη νύχτα μια μουσική.
Μια σκληρή τρελή μουσική,
των γυμνών καιρών αμοιβή.
Η πόλη σαν το φίδι περπατά
με μάτια που δεν βλέπουν μας κοιτά.
Τώρα ξέρω πως δεν μπορεί
η ζωή μας πίσω να `ρθει.
Η αλήθεια μπρος μας περνά
κι όποιος την αγγίζει πονά.
Τώρα ξέρω πως θα ζητώ
μιας σβηστής φωτιάς τον καπνό.
