Τώρα που φεύγω και θα γίνουμε δυο ξένοι
κάποια ανάμνηση παλιά θα τριγυρνά,
καθώς θα χάνεται ο ήλιος και τ’ αγέρι
στο άδειο σπίτι μας θα έρχομαι ξανά.
Με νοσταλγία θα θυμάσαι κάποιες νύχτες
και κάποιες ώρες θα λυπάσαι και θα κλαις,
μοναδική σου συντροφιά οι λεπτοδείκτες
όταν με σκέφτεσαι “τι έκανα” θα λες.
Όμως θα σου το πω όσο κι αν σ’ αγαπώ
ήτανε κρίμα να είμαι θύμα
σε μια καρδιά που τόσο λαχταρώ.
Τώρα μου άνοιξες την πόρτα για να φύγω
και λες πως πάντα υπάρχει τέλος στη ζωή,
μου λες να μάθω τον καημό μου να τον πνίγω
και μια καινούργια αγάπη να `βρω πιο καλή.
Κι εγώ που πάνω σου τα πάντα είχα πλέξει
κάθε μου όνειρο και κάθε μου χαρά,
μου λες να φύγω πριν ακόμα ο ήλιος φέξει
μου λες να φύγω πριν μας δει η γειτονιά.
Όμως θα σου το πω όσο κι αν σ’ αγαπώ
ήτανε κρίμα να είμαι θύμα
σε μια καρδιά που τόσο λαχταρώ,
ήτανε κρίμα να είμαι θύμα
σε μια καρδιά που τόσο λαχταρώ.
