Αχ, να μη γεννιέται άνθρωπος
στον κόσμο σαν κι εμένα αχ!
Τώρα που θα πεθάνω
στον δρόμο να με θάψουν,
δεν έχω μάνα, συγγενείς
να έρθουν να με κλάψουν.
Θα έχω για καντήλι
του δρόμου το φανάρι
για να μη μένω σκοτεινός
σαν σβήνει το φεγγάρι.
Καμιά καμπάνα
δε θα χτυπήσει
κανένα μάτι
δε θα δακρύσει.
Στην άκρη εκεί του δρόμου
που θα `βγει η ψυχή μου
εκεί να βάλουνε βαθιά
το δύστυχο κορμί μου.
Να ρίχνουν οι διαβάτες
στον τάφο μου λουλούδια
και οι ξενύχτες να μου λέν’
στον ύπνο μου τραγούδια.
Καμιά καμπάνα
δε θα χτυπήσει
κανένα μάτι
δε θα δακρύσει.
