Τώρα τι θες, οι πόρτες είναι κλειστές
για πες μου, τώρα τι θες;
Μ’ άφησες χθες κι έχω στα μάτια βροχές
για πες μου, τώρα τι θες;
Σου `λεγα “δες που την καρδιά μου την καις”
για πες μου, τώρα τι θες;
Κι έτρεχες, λες, για τις μεγάλες χαρές
για πες μου, τώρα τι θες;
Τώρα, δε σε γνωρίζω πια
είσαι σαν φύλλο στο βοριά
στο τζάμι το θαμπό
σβησμένο “σ’ αγαπώ”…
Τώρα τι θες, δε σε πιστεύω κι αν κλαις
για πες μου, τώρα τι θες;
Κι όσα μου λες, χιλιάδες τα ‘πες φορές
για πες μου, τώρα τι θες;
Κάτσε και βρες πόσες μου πήρες χαρές
για πες μου, τώρα τι θες;
Κι ύστερα λες για τις ρυτίδες μου αυτές
για πες μου, τώρα τι θες;
Τώρα, δε σε γνωρίζω πια
είσαι σαν φύλλο στο βοριά
στο τζάμι το θαμπό
σβησμένο “σ’ αγαπώ”
