Κοιτάς το πρόσωπο της γης
κι ομολογείς
τα όρια είναι στρογγυλά
κι αυτή γελά.
Μοιραία λέξη λέω που ‘ναι η έλξη
για εκείνα τ’ άγνωστα από σένα
που ένα τα έψαχνες προς ένα.
Να μην πας πουθενά
γιατί αν έρθεις ξανά
θα ‘χουν φύγει τα χρόνια
αχ κι ο άνθρωπος γερνά.
Να καθίσεις εδώ
να με δεις να σε δω
σαν υδρόγειες σφαίρες
είν’ τα μάτια σου τα δυο
συχνά.
Κοιτάς το πρόσωπο της γης
και νοσταλγείς
ταξίδια, φώτα μακρινά
ειλικρινά
Θυμάμαι σε είχα πρωτοσυναντήσει
να ψάχνεις τόσο απελπισμένα
ποιο τραίνο σε έπαιρνε από σένα.
Να μην πας πουθενά
γιατί αν φύγεις ξανά
θα έχω αλλάξει σεντόνια
δαχτυλίδια, δειλινά.
Να καθίσεις εδώ
να με δεις να σε δω
σαν παγκόσμιος χάρτης
είν’ τα χέρια σου τα δυο
γυμνά.
Μια ζωή
τα χελιδόνια
στην καρδιά μου χτίζανε φωλιά.
Να μην πας πουθενά
γιατί αν έρθεις ξανά
θα έχουν φύγει τα χρόνια
αχ κι ο άνθρωπος.
