Λες ότι με ψάχνεις και ανησυχείς,
λες πως μακριά μου δε ζεις,
λες πως σ’ εκδικούμαι, παντού έτσι λες.
Κατά βάθος, ξεχνάς πόσο φταις.
Κι υποτίθεται λες
πως για χάρη μου κλαις.
Υποτίθεται πως
με λατρεύεις.
Κι υποτίθεται λες
πως με θέλεις και κλαις.
Μα γιατί, μα γιατί με παιδεύεις;
Λόγια, μόνο λόγια, ξέρεις να μου λες,
δικαιολογίες πολλές.
Για τα σφάλματά σου κουβέντα δε λες
και ξανά μου ζητάς επαφές.
