Βαριέμαι σε καθρεφτάκια να κοιτιέμαι
την ομορφιά να καταριέμαι
όταν κανείς δεν με γυρεύει να νικιέμαι,
αχ πως βαριέμαι…
Δε φεύγω ψεύτικα κρατιέμαι
απ’ την ζωή αποτραβιέμαι
σαν ροδοπέταλα τις νύχτες να σκορπιέμαι
αχ πως βαριέμαι…
Θέλω αυτόν τον έρωτα για να παρανοήσω
να κοιμηθώ στο πλάι του, να τον ανακαλύψω,
θέλω αυτόν τον έρωτα παράφορα να ζήσω
ας είναι και κατήφορος, εγώ θα τον νικήσω.
Βαριέμαι στην μοναξιά μου να κρεμιέμαι
να ταλαντεύομαι βαριέμαι
πως δεν θα πέσω στα σκοτάδια να καυχιέμαι
μα πως βαριέμαι, περίπατους να ξεχνιέμαι
με κολλητούς να συναντιέμαι
και να τα βάλω να μου λέω να τα λέμε
αχ πως βαριέμαι…
Θέλω αυτόν τον έρωτα για να παρανοήσω
να κοιμηθώ στο πλάι του, να τον ανακαλύψω,
θέλω αυτόν τον έρωτα παράφορα να ζήσω
ας είναι και κατήφορος, εγώ θα τον νικήσω.
Βαριέμαι αφόρητα τα λόγια τα δειλά μου
τις άμυνες μου και όσα δίστασα να ζω
διψά για δέρμα η αφή στα δάχτυλα μου
τι να το κάνω που υπάρχω και επιζώ.
Θέλω αυτόν τον έρωτα για να παρανοήσω
να κοιμηθώ στο πλάι του, να τον ανακαλύψω,
θέλω αυτόν τον έρωτα παράφορα να ζήσω
ας είναι και κατήφορος, εγώ θα τον νικήσω
