‘Έπεσε μαύρη καταχνιά και σφύριζε ο αέρας,
Κι ο πόνος μόνος έμεινε, στα στήθια μιας μητέρας,
Διψούσες πάνω στον Σταυρό, μα ξύδι σε ποτίσαν,
Και δάκρυα απ᾿ τα σύννεφα, πάνω στην Γη κυλήσαν.
Άγγελοι σε θαύμασαν, μπροστά σου γονατίσαν,
Ω σάρκα απ᾿ την σάρκα μου, τα βλέφαρά μου κλείσαν,
Σαν θάλασσας τα κύματα, εκεί η φωνή σου φτάνει,
Κι όλοι μαζί Σου έζησαν, κι ας είχαν πια πεθάνει.
Ανάμεσα στον θάνατο, κρύβεις την ζωή σου,
Και είμαι εγώ αθάνατος, με την ανατολή σου,
Στον ουρανό μ᾿ ανέβασες, κάτω στον Ιορδάνη,
Κι ο ήλιος Σε στεφάνωσε, μ᾿ ολόχρυσο στεφάνι.
