Τι όμορφες που είναι οι ψυχές,
Που σ᾿ αγαπούν,
Λάμπουν στον ορίζοντα σαν ήλιοι,
Που μιλούν,
Μ᾿ αγάπη και ταπείνωση,
Στου άπειρου την πύλη,
Κι αστράφτουνε πολύ γλυκά,
Χαμόγελα στα χείλη.
Ήταν πρωί και τα πουλιά στον κήπο,
Κελαηδούσαν,
Και οι Μυροφόρες πήγαιναν στον τάφο,
Και θρηνούσαν,
Με χρώματα του δειλινού περάσαν,
Τόσα χρόνια,
Ανάμνηση πικρής ζωής που πήγε,
Σαν τα χιόνια.
