Μα την τρέλα μου κι απόψε
τι μου λείπει κι είμαι έτσι
βυθισμένη στο σκοτάδι
ν’ απορώ τι μου `χει φταίξει.
Τόσο ωραία, τόσο μόνη
τόσο οι μέρες μου όλες ίδιες
έχω χλασει το τιμόνι
και με πνίξανε οι συνήθειες.
Την οθόνη μου ανοίγω
κι από το φως του καναπέ μου
κάθε μέρα λίγο λίγο
παίρνω πρόσωπο χαμένου.
Των ειδήσεων τα δελτία
λένε πως απόψε βρέχει
μα της θλίψης μου η αιτία
μια παρηγοριά δεν έχει.
Τη ζωή μου κυνηγάω
στου σπιτιού μου το σαλόνι
με αγωνία την κοιτάω
σαν φιλμάκι που τελειώνει.
Μοιάζει με ταινία τρόμου
όταν τ’ όνειρο θυμάμαι
μα με το τηλεκοντρόλ μου
γρήγορα ξανά κοιμάμαι.
Με τα χρώματα της δύσης
ζωγραφίζω το ταβάνι
κι από τις διαφημίσεις
η ψυχή μεταλαμβάνει.
Μα την τρέλα μου κι απόψε
τι μου λείπει, τι με σώνει
στο σκοτάδι ακροβατώντας
κι άλλη νύχτα ξημερώνει.
