Αν θυμηθείς ποτέ ξανά ότι υπάρχω
ένα φιλί πάλι γλυκό για σένα θα ‘χω
χίλιες φορές είπες πως δε θα χωριστούμε
και χίλιες βρήκες μικρές διαφορές.
Με τη φωνή της λογικής τα συζητάω
μου λέει μη κι όμως εγώ σε αγαπάω
φύγε λοιπόν μου λέει, μην κοιτάξεις πίσω
μα δε θα σβήσω ποτέ μια ζωή.
Ώρα μηδέν μέχρι να ‘ρθεις και αγωνία
μοιάζει η ζωή μου παραφωνία.
Ώρα μηδέν και δεν μπορώ να σε ξεχάσω
να ησυχάσω δεν μπορώ.
Αν φοβηθείς απ’ τη ζωή να με φωνάξεις
λόγια ζεστά που σου χα πει μην τα πετάξεις
να τα γυρνάς κάθε βραδιά σαν παραμύθι
κι εγώ ξενύχτης για σένα θα ζω.
Θα περπατώ πάνω εκεί που είχες πατήσει
και θα ντυθώ ρούχα που εσύ μου είχες χαρίσει
θα τυραννώ σκέψη, κορμί με αναμνήσεις
κι αν με ζητήσεις θα τρέξω ξανά.
Ώρα μηδέν μέχρι να ‘ρθεις και αγωνία
μοιάζει η ζωή μου παραφωνία.
Ώρα μηδέν και δεν μπορώ να σε ξεχάσω
να ησυχάσω δεν μπορώ.
