Μέτρησα ως το δέκα και έκλεισα πίσω την πόρτα.
Βγήκα στον αέρα να σκεφτώ.
Μα όπως είδα παιδιά γελαστά να κάνουν βόλτα.
Πάλι ο ίδιος κόμπος στο λαιμό.
Ώρα την ώρα μέρα τη μέρα.
Βλέπω να φεύγει έτσι ο καιρός.
Χωρίς να γίνουν όσα ζητούσα.
Χωρίς να γίνω αυτό που ποθώ.
Κι έχω χάσει πλέον το μέτρημα.
Από λάθη κι αναβολές.
Από πάθη μα και ενοχές.
Κι είναι τ’ αύριο πιο μικρό απ’ το χθες.
Έκλεισα τα μάτια και είπα ως εδώ.
Έφτιαξα βαλίτσα άφησε αυτό το γράμμα.
Φεύγω λέω θέλω να σκεφτώ.
Κι είναι πλέον αργά να κάνω πίσω.
Και νωρίς για να σου εξηγώ.
Ώρα την ώρα μέρα τη μέρα.
Βλέπω να φεύγει έτσι ο καιρός.
Χωρίς να γίνουν όσα ζητούσα.
Χωρίς να γίνω αυτό που ποθώ.
Κι έχω χάσει πλέον το μέτρημα.
Από λάθη κι αναβολές.
Από πάθη μα και ενοχές.
Κι είναι τ’ αύριο πιο μικρό απ’ το χθες.
