Ωραίος που είσαι αυγερινέ,
μ’ αγγέλους κατεβαίνεις,
χτυπάς τις πόρτες την αυγή
κι όλους τους πόνους παίρνεις
Βρίσκεις πονεμένα σπίτια,
βρίσκεις άδειες αγκαλιές
και τραγούδια που κρυφτήκαν
σαν πουλιά μες στις καρδιές
Ωραίος που είσαι αυγερινέ,
πρόσωπο σαν το κρίνο,
παίρνεις το κλάμα απ’ τα παιδιά
κι απ’ τα πουλιά τον θρήνο
Βρίσκεις πονεμένους δρόμους
και καρδιές χωρίς χαρά,
έναν ήλιο ξεχασμένο
παν’ απ’ τα βαθιά νερά
